Vrijdagnacht is 'the godfather of rap' overleden in een ziekenhuis in New York. De doodsoorzaak is nog niet vastgesteld. Wel is bekend dat hij ziek terug kwam van zijn reis naar Europa. Scott-Heron heeft jaren te kampen gehad met drugs en alcohol verslaving en ook leed hij aan aids. Hij is slechts 62 jaar geworden. Ik ben de laatste tijd nogal hooked geweest aan 's mans klassieker Pieces of a Man (album cover hierboven, wat een kop had die kerel!), dus bij mij kwam zijn overlijden extra hard binnen.
Gil Scott-Heron had een kenmerkende manier van muziek maken. Gezegend met een stem om U tegen te zeggen combineerde hij spoken word nummers, met o.a. soul, funk en rap.
Daarmee stond hij aan de wieg van wat later hiphop ging heten. Hij is dan ook een inspiratiebron geweest voor vele latere artietsen, en wordt veelvuldig gesampled. Zijn meeste legendarische nummer is waarschijnlijk The Revolution Will Not Be Televised, een poëtisch nummer dat verschillende sociale misstanden uit de VS van de jaren "70 aan de kaak stelt. Home Is Where the Hatred Is is een goede tweede. Het is het een nummer dat op erg krachtige manier de tragiek van het leven van een junk weet te vatten. Ik hou echt van de man zijn stem hier. Klankkleur, karakteristieke manier van zingen en de algehele performance zorgen ervoor dat je echt niet anders kunt dan naar de teksten luisteren, zo diep dringt het door.
'Home is where I live inside my white powder dreams
Home was once an empty vacuum that's filled now with my silent screams
Home is where the needle marks
Try to heal my broken heart'
Het zou me niet verbazen als postuum gaat blijken dat Heron is overleden aan een overdosis o.i.d. Dat zou bovenstaande teksten alleen nog maar wranger maken.
Een nummer waarbij ik helemaal uit mijn plaat kan gaan is Scott-Herons ode aan Billy Holiday en John Coltrane, twee jazz grootheden. Het funkt en grooved echt de pan uit! Onweerstaanbaar. Dit kan ik altijd horen. Ever feel kind of down and out, you just don't know what to do? Heron heeft de oplossing: gewoon even naar Coltrane luisteren. Riiiiiding on his saxophone. Wat een fantastisch nummer. En ik ben het nog eens roerend met hem eens ook (gepatenteerde Coltrane liefhebber hier).
Gil Scott-Heron - Lady Day and John Coltrane
En verder hebben we I Think I'll Call It Morning, dat start op de volgende wijze: I'm gonna take myself a piece of sunshine, and paint it all over my sky. Be no rain... Moet ik meer zeggen? Zo'n ontzettend warme, zalvende muziek dit.
Gil Scott-Heron - I Think I'll Call It a Morning
De klasse druipt echt van de man af. Echt jammer dat hij maar niet van de snoepjes kon afblijven. Hij heeft jarenlang in de bak gezeten of anderszins niet productief kunnen zijn wegens de drugs. Vorig jaar was hij ineens weer terug na 16 jaar stilte, met een nieuw album: I'm New Here (vernoemd naar een nummer van Bill Callahan, een andere persoonlijke held van me). Ook maakte hij samen met Jamie XX (van The XX) een remixplaat die hier zeer in de smaak viel. Kortom hij was het kunstje zeker nog niet verleerd, en er gloorde weer hoop aan de horizon met mogelijk meer nieuw materiaal in de toekomst. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Een unieke artiest is niet meer.
R.I.P. Gil Scott-Heron. En bedankt voor al het moois.
PS: hieronder nog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten