Vrijdagnacht is 'the godfather of rap' overleden in een ziekenhuis in New York. De doodsoorzaak is nog niet vastgesteld. Wel is bekend dat hij ziek terug kwam van zijn reis naar Europa. Scott-Heron heeft jaren te kampen gehad met drugs en alcohol verslaving en ook leed hij aan aids. Hij is slechts 62 jaar geworden. Ik ben de laatste tijd nogal hooked geweest aan 's mans klassieker Pieces of a Man (album cover hierboven, wat een kop had die kerel!), dus bij mij kwam zijn overlijden extra hard binnen.
Gil Scott-Heron had een kenmerkende manier van muziek maken. Gezegend met een stem om U tegen te zeggen combineerde hij spoken word nummers, met o.a. soul, funk en rap.
Vier jaar geleden alweer (waaaaaaaaaat!? ik word oud...) verbaasde Justin Vernon, aka Bon Iver de wereld met zijn prachtige debuut For Emma, Forever Ago. Compleet uit niets en zonder platencontract werd het album in eigen beheer uitgebracht. Voor mij was het destijds een van de mooiste stukjes muziek van die herfst.
Voor de opnames sloot Vurnon zich aan het begin van de winter op in een afgelegen blokhut in Wisconsin. Compleet geïsoleerd van de rest van de wereld. Helemaal in zijn eigen wereld. En dat had zo zijn weerslag op de muziek. Het leverde intieme folk liedjes op, compleet ontstript van allerlei poespas. Je hoorde eigenlijk alleen een man met een mooie falsetto stem, en zijn gitaar getokkel. Maar toch bezat het allemaal een serene soort schoonheid.
Windeiren legde het album hem zeker niet. Zelfs Kanye West was fan, met als gevolg dat Vurnon mocht meedoen op diens Lost in the World. Een vreemde, maar geslaagde samenwerking.
Dit jaar is de man terug met een nieuwe solo plaat, die heel anders is qua instrumentatie. Gloomy synths, vage studio trickery, en hier en daar wat jazzy arrangementjes. De muziek straalt echter nog steeds dezelfde soort sobere tristesse uit, en dat is knap gedaan.
Hieronder Calgary, de eerste single. Hier nog een ander voorproefje, inclusief close-ups van het prachtige artwork.
Het nieuwe album van de Arctic Monkeys - Suck it and See - is te vinden op het net! Na een paar luisterbeurten valt hij me een beetje tegen moet ik zeggen. Paar goeie nummers, paar mindere. Er zit niet echt veel vaart in het album. En die stoner invloeden van Josh Homme, tja ik weet het niet. Op Humbug pakte het goed uit, maar een Don't Sit Down Cause I've Moved Your Chair gaat redelijk snel vervelen.
Van de poolaapjes verwacht ik eigenlijk gewoon een flinke portie energie, catchy hooks, en ingenieuze, geestprikkelende teksten. Dat laatste is meestal wel aan Alex Turner toe te vertrouwen, maar ook hij is niet echt in vorm op deze plaat helaas. Maar goed, misschien is het een groeiplaat en denk ik er over een week compleet anders over. You never know.
Hieronder drie nummers die ik tot de betere reken. Live bij Jools Holland overigens.
The Hellcat Spangled Shalalala vind ik misschien wel het beste nummer van de hele plaat. Het is een eenvoudig nummer, maar heeft een heerlijke Smiths-achtige vibe. De teksten zijn weer typisch Turner ('And did you ever get the feeling that these were things she said before / Her steady hands may well have done the devils pedicure / So what you waiting for?'). De über ironische shalalala's waar wel vaker in de britpop mee gedweept wordt, maken het nummer helemaal af. Het idee van een roekeloze serenade spreekt me verder ook wel aan ('When she walks her footsteps sing / A reckless serenade'), en Library Pictures is kort maar krachtig.
De laatste tijd slaat in het ene na het andere Arabische land de vlam in de pan. Yemen en Syrië zijn op dit moment wel het ergste denk ik. The Economist voorspelde een aantal maanden geleden al - na de revolutie in Egypte - dat het in die landen fout zou gaan. Hieronder zie je het model dat ze gebruikten. Erg tof is dat het model interactief is, waardoor je ook een beetje met de variabelen kan klooien. Als je bijvoorbeeld de persvrijheid zwaarder laat wegen zie je dat Saudi Arabië gestaag klimt op de lijst. Dat land is sowieso een tikkende tijdbom. Zodra de koning daar (al aardig op leeftijd) het loodje legt kon het in die regio nog wel eens ernstig mis gaan denk ik. Doe je eigen voorspellingen, en kijk waar je op uitkomt!
Vroeger, heel vroeger, toen ik nog een klein gangstertje uit L-Hill was (jeweet toch), luisterde ik veel naar hiphop. Dan heb ik het over dik tien jaar geleden. In de jaren daarna heb ik weinig hiphop meer geluisterd, omdat ik van mening was dat er nog maar weinig boeiends in dat genre gaande was. Zoals wel vaker leidt een gebrek aan kennis tot foute oordelen. Tegenwoordig, sinds een jaar of 2-3, heb ik het genre weer in mijn armen gesloten en luister ik weer volop naar plaatjes vol met chille beats en fijne mc's.
Vroeger, heel vroeger, was Illmatic van Nas één van m'n favoriete albums. Vandaag kwam ik erachter dat ene eLZhi als ode een cover album heeft uitgebracht: Elmatic. En dat album klinkt goed! Het modernere jasje past de nummers heel goed, en de teksten en tracktitles zijn hier en daar ook veranderd. Al met al een mooi eerbetoon en voor mij een mooie trip down Memory Lane.
Hieronder alvast de tracklist en de clip van Halftime.
Tracklist: The Genesis (2:36)
Detroit State of Mind / Houseshoes Shout (4:45)
Halftime (2:12)
Memory Lane (3:48)
The World Is Yours (6:17)
Represent (3:10)
Life’s a Bitch (5:54)
One Love (7:22)
It Ain't Hard to Tell (3:49)
Pete Rock Shout (6:51)
Dat Danger Mouse (DM) een baas is wist ik al langer. De man treedt zelden op de voorgrond, maar is al vaker de stuwende kracht geweest achter albums in diverse stijlen. Zonder DM geen Gnarls Barkley en zat Cee Lo waarschijnlijk nog maar wat te ploeteren in de marge. Zonder DM geen The Mouse and The Mask (vet album met MF Doom). Zonder DM geen Gorillaz of The Good, The Bad & The Queen. Zou Damon Albarn net zo goed zijn geweest zonder de inbreng van deze man? Verder nog meerdere samenwerking met aansprekende artiesten als The Shins, Sparklehorse en David Lynch. De man verzint alitjd wel wat unieks. Helaas ook ondergewaardeerd. Bij deze een veer in zijn reet.
Zijn nieuwste project is ook weer de moeite waard. Dit keer werkt hij samen met componist Daniele Luppi. Niemand minder dan Jack White zingt een paar nummers in. Verdere referenties : Ennio Morricone. Het hele album is te beluisteren op de 3voor12 luisterpaal. Oordeel zelf!
"Ik zit stil, ik zit stil, ik zit stil
Compleet van de wereld en vergeten wat wil"
Afgelopen tijd is er weinig terecht gekomen van bloggen. Wat voor een oh zo belangrijke dingen ik dan te doen had verder? Nou, onder andere werken aan mijn master thesis. We hebben daar slechts 10 weken voor, dus dat moet meteen in de zesde versnelling en volle gas. Geen pretje, maar gelukkig is er de nodige afleiding en vertier. Zo was ik afgelopen donderdag op het bevrijdingsfestival in Park Transwijk te Utrecht. Prachtig weer, veel bier, met als resultaat een mooie gebruinde huid (ahum) en een lege bankrekening. Met andere woorden een zeer geslaagde dag dus.
De muziek was die dag eigenlijk bijzaak, maar toch wilde ik één act niet missen: Eefje de Visser. Haar debuut album De Koek is namelijk een Nederpop pareltje in wording. Normaal gesproken heb ik helemaal niks met Nederlandstalige muziek. De drie B's (Borsato, Bauer, Bløf), Jan Smit en dat andere gespuis uit inteeltdorp: het kan me allemaal gestolen worden. Ook de door kenners gewaardeerde Spinvis en Roosbeef vind ik maar geneuzel. Maar toen ik dit album voor het eerste hoorde was ik oprecht verbaasd. Geen idee hoe ik erop ben gekomen, maar het beviel me meteen.
De plaat staat vol met nummers die stuk voor stuk inventief in elkaar zitten. Diverse stijlen worden in de blender gegooid. Van pop tot folk, van heuse disco beats tot jazzy toeters. Alles wordt tot een smakelijk geheel gesmeed. Wanneer ik zowaar een Waitsiaanse arrangementen bespeur word ik nog blijer. Qua sfeer variëren de nummers van vrolijk/euforisch met pulserende disco deuntjes ('Genoeg', 'Hartslag'), mild melancholisch gitaar georiënteerde deuntjes ('Trein', 'Schotland', 'In het Gras', Ik dacht na'), tot wrevelige ballads ('Verdriet').
De voordracht van Eefje is ook bijzonder charmant. Niet dat ze zo'n wonderbaarlijke stem heeft, zeker niet, maar prettig wel. Haar kracht is dat ze een ontzettend goed gevoel heeft voor melodie. En de refreinen zijn steeds catchy en nestelen zich binnen no-time in je hoofd.
Voor de rest straalt het album gewoon een enorme speelsheid uit die me wel bevalt. Live bleef dat alles in Utrecht ook overeind staan. Ze had niet de power om de festival weide plat te spelen, maar daar is het natuurlijk ook helemaal de muziek niet voor. En iedereen kwam sowieso nog pas net binnen. Lekker rustig. Goed toeven was dat. Over twee weken staat ze weer gratis op het Neude op Festival aan de Werf. Ik denk dat ik maar weer ga kijken.
